Romereis 2015
De Romereis ja, eigenlijk is het de Italiëreis, maar zeg nou zelf: Romereis klinkt toch veel beter? Het is iets waar je sinds de eerste klas naar uitkijkt. Dat wordt er tenminste altijd gezegd. Nou denk ik niet dat ik mij daar al in de eerste klas mee bezighield, maar het is inderdaad wel echt iets om naar uit te kijken.
Ieder jaar weer die irritante halve week voor de reisweek vol vervangingsuren waarin je 90 minuten lang in stilte je huiswerk moet zitten maken, omdat jouw eigen docent mee is naar Rome. Ieder jaar weer al die leraren die het erin moeten wrijven dat ze er de volgende week niet zijn, omdat ze dan lekker op een terrasje in de zon een ijsje zitten te eten. En dan mag jij eindelijk! Eindelijk mag jij de andere jaarlagen jaloers maken met je 'muhahahaha-ik-ga-morgen-naar-Rome-jullie-lekker-niet' verhalen.
En dan ga je echt. 5 uur 's ochtends is natuurlijk het meest ideale tijdstip om op het vliegveld te verzamelen, zeker als je de dag ervoor een KCV-middag hebt gehad tot 16:30. Maar goed, bijna heel het vliegtuig innemen met de jaarlaag is wel leuk. En dan kom je aan. Natuurlijk kan het nooit helemaal vlekkeloos lopen: dan schijnen er voor de meisjes alleen maar driepersoonskamers te zijn, terwijl zowat iedereen groepjes van vier had gemaakt. En dan kan je ook nog eens de kamers nog niet in. (Dus moet iedereen zich maar op de gang half omkleden.) Want ja, na twee jaar in een gastgezin te hebben gezeten, slaap je nu in een hotel. Nu moet ik zeggen dat ik altijd een prima gastgezin had, maar dat is ook maar geluk hebben. Op de zesde verdieping zitten in een hotel met een shaky lift is iets minder geluk. Zeker als jij en je kamergenoten nogal luidruchtig zijn en in de kamer ernaast twee docenten slapen. Dat gaat niet altijd even goed om kwart over één 's nachts...
Wat nog meer niet altijd even goed gaat is het op tijd verzamelen. Een tip voor iedereen die nog op Romereis gaat: BESTEL GEEN PIZZA ALS JE OVER 35 MINUTEN BIJ HET COLOSSEUM MOET VERZAMELEN!!! (Het was overigens wel een van de lekkerste pizza?s die ik ooit heb gegeten...) Het is zelfs een keer gebeurd dat we ergens niet naar binnen mochten, omdat we te laat waren. Dat kwam dan weer niet door pizza en ook niet door mij. Het ijsje dat we daarvoor in de plaats gingen halen was bovendien tig keer zo leuk en vooral tig keer zo lekker, dus zo erg was dat ook weer niet.
Behalve ijsjes eten hebben we natuurlijk ook nog een hoop gedaan, gezien en geleerd. Want dat was zeg maar een soort van het hele doel van de reis. Hoogtepunten waren het Colosseum en het Forum Romanum. Als je erover nadenkt dat daar 2000 jaar geleden mensen hebben rondgelopen... Dat is zo gek. Ook was het geweldig om al die gebouwen in het echt te zien, veel leuker dan een vage Google Maps street view tijdens de KCV-les.
Ook het Ostiaspel (een rollenspel; iedereen speelt een inwoner van Ostia en moet erachter komen wie de dief is) was hartstikke leuk en sommige kostuums waren echt goed. Complimenten aan de graanhandelaars in hun Albert-Heijnpakken en keizer Van den Broek. Ook heeft iedereen nu voor het eerst een lopend riool met gouden oorbellen en ketting gezien. Ook altijd leuk. Verder was het grappig dat we iedereen moesten uitleggen wat we aan het doen waren; bij een hele groep togadragers denkt men al gauw aan een soort attractie.
En toen kwam weer de laatste dag Rome. De laatste keer Spaanse trappen. De laatste keer het eeuwen wachten op het eten in het restaurant. De laatste keer station Termini. De laatste keer wifiloos hotel. (Voor de jongens juist de laatste keer mét wifi. Jaja, ook heel belangrijk.)
Kleine stop bij het Trasimeense meer, waar we erachter kwamen dat het alleen in Rome echt warm was. Voor sommigen was dat nog steeds geen reden om niet te zwemmen, dus die doken het meer in. Na een uur weer richting Florence, waar de hotels en het restaurant veel beter waren. Maar ondanks het prachtige uitzicht vanaf de dom - het telkens moeten wachten op de trappen was trouwens wel echt gigantisch irritant - moet ik zeggen dat ik Rome toch leuker vond. (En dat terwijl iedereen me altijd verzekerde dat Florence het leukst is van de hele reis.) Dat betekent niet dat ik gelijk weer weg wilde uit Florence, want ook daar had ik het ontzettend naar m'n zin.
Over weggaan gesproken, dat was ongetwijfeld het verschrikkelijkste van de hele reis. Toen we op het vliegveld van Pisa stonden, had ik het gevoel dat we weer met z'n allen ergens anders heen gingen, in Italië. Het voelde niet alsof iedereen nu weer gesplitst zou worden, iedereen naar z'n eigen huis zou gaan en alle leraren weer gewoon voor de klas zouden staan maandag. Want dat was misschien wat ik het aller, allerleukst vond aan de reis: de gezelligheid. (Oh ja, wij schijnen ook de braafste groep Romegangers van de afgelopen paar jaar te zijn...) En zo, na al het geprop in de metro, de in totaal ongeveer 30 bolletjes ijs van twaalf ijsjes (incl. die in het restaurant), de overheerlijke pizza's, de drie jarigen op één dag, het overal waar het maar kon zingen, de verschrikkelijke, maar dan ook echt verschrikkelijke jeuk van alle 3 miljoen muggenbulten, het dagelijkse loopje naar de dom, de enorme voetenpijn van het vele lopen (wat toch best goed is gelukt op slippers), de laatste keer zomerkleding dragen, en de vele complimenten van andere toeristen over ons goede Engels, kwam er een eind aan de mooiste reis van onze middelbareschooltijd. En volgend jaar is het de beurt aan de nieuwe vijfdeklassers om ons uit te lachen met hun 'muhahahaha-nu-gaan-wij-naar-Rome-jullie-lekker-niet'-verhalen. Verheug je maar alvast daarop.
Door Helene Ayar